© iStock
Vijfenveertig verjaardagskaarsjes. Officieel gestart als de "Nederlandse Cultuurraad" op 7 december 1971 en uiteindelijk uitgegroeid tot ons Vlaams Parlement, rechtstreeks verkozen door de Vlamingen sinds 1995. Met de Vlaamse Beweging op een historisch kantelpunt, past reflectie over de weg die is afgelegd en die nog voor ons ligt.
Wie had zich toen kunnen voorstellen dat we vandaag hier zouden staan? In Corsica, Bretagne en Frans-Vlaanderen werd de regionale cultuur gewoon weggevaagd. De pogingen om Vlaanderen cultureel te assimileren hielden ook bij ons bijna een eeuw aan, in een België dat was opgericht met het Frans als de enige officiële taal. Het mag een klein wonder heten dat Vlaanderen niet volledig is verfranst.
De gelijkheidswet in 1898, de taalgrens in 1962, en een Vlaams cultureel bewustzijn dat groeide in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog ... Steeds duidelijker werd hoeveel Vlaanderen en Wallonië van elkaar verschillen. Van de koningskwestie tot Leuven Vlaams.
Maar uiteindelijk is het onze Vlaamse economie die ons meer vrijheid kocht en die de toekomst van België bepaalt. Onze Vlaamse welvaart biedt ons een vorm van zelfbeschikking, al decennialang, tegen allerlei buitenlandse krachten in. Toen Wallonië in de naoorlogse periode vooral haar verouderde productieapparaat in stand wilde houden, vonden investeringen en nieuwe industrievestigingen steeds meer hun weg naar Vlaanderen.
Ondertussen zijn we zes staatshervormingen verder en is het welvaartsverschil blijven groeien. In 1966 lag het bbp per inwoner voor het eerst hoger in Vlaanderen dan in Wallonië. In 2015 loopt dat Vlaamse bbp al bijna 30 procent vooruit op het Waalse. Maar het wordt steeds moeilijker die voorsprong die onze Vlaamse burgers versterkt uit te bouwen.
De tijden zijn namelijk fundamenteel veranderd. De babyboomgeneratie gaat op pensioen, Europa lijkt eerder uiteen te vallen dan te versmelten, er is de assertieve concurrentie uit Oost-Europa en China ... Het is alle hens aan dek. Grote groepen nieuwkomers veroorzaken bovendien maatschappelijke spanningen en confronteren ons met de vraag naar onze Vlaamse identiteit en de cultuur die onze democratie schraagt.
In heel Europa groeit de kloof tussen de burgers en de politiek die hen moet vertegenwoordigen. Sommigen denken die tendens te kunnen keren met méér internationalisme en minder grenzen, méér kosmopolitisme en minder identiteit. Wat ons betreft is er slechts één antwoord, en dat is méér Vlaanderen. We kunnen het ons simpelweg niet langer veroorloven om wat we doen en wie we zijn niet zelf in handen te hebben.
En daar is nog veel werk. We moeten onze Vlaamse cultuur versterken. De tijd is voorbij dat al wat "eigen" is op de schop moet. De hardwerkende Vlaming die worstelt met de globalisering en moeite heeft om de eindjes aan elkaar te knopen, heeft geen boodschap aan politieke correctheid. Maar wel nood aan iets om trots op te zijn en om ergens toe te behoren. En wat kan dat anders zijn dan de Vlaamse natie?
Op economisch vlak houdt het Belgische keurslijf Vlaanderen nog steeds in een te sterke wurggreep. Te veel bevoegdheden zitten versnipperd over het federale en het Vlaamse niveau waardoor coherent beleid onmogelijk is. De Vlamingen krijgen zo niet het efficiënte beleid waarvoor ze betalen. Wat zij wel kregen, was een federaal kortzichtig beleid. De vorige regeringen brachten steeds hogere belastingen en overheidsschulden, hoge loonkosten en een onbetaalbare en daarom onzekere sociale zekerheid. België, de rem op Vlaanderen.
Ja, de deelname van de N-VA in de federale regering heeft gezorgd voor een kentering in het jarenlange wanbeleid. De overheidsuitgaven worden verlaagd, de belastingdruk daalt en er komen tienduizenden jobs bij op de private arbeidsmarkt. Maar verdere inspanningen blijven nodig. En er is meer: helaas zijn zelfs onze realisaties niet definitief verworven, niet gebeiteld in graniet. Met op de loer een Waalse PS, die steeds meer de slippendrager wordt van radicaal-links, kan niemand bij ons rustig slapen.
We vragen veel van onze mensen. Hervormingen en besparingen die niet voor iedereen evident zijn. We moeten hen het respect tonen dat ze verdienen, door te garanderen dat hun zweet niet voor niets zal zijn geweest. Dat een volgende federale regering onze inspanningen niet zomaar teniet kan doen. Daarom moeten we de stappen voorbereiden om onze toekomst voorgoed zélf in handen te nemen. Daarom blijft confederalisme meer dan ooit noodzakelijk. Zodat Vlaanderen zich écht kan ontplooien zonder de Belgische handrem. En we ook de komende 45 jaar, en daarna, feest kunnen vieren.
